اما اینکه چگونه مصرف می‌کنیم در مرحله بعدی قرار دارد که به آموزش‌ها، نحوه تربیت و خیلی مسائل دیگر بستگی دارد. درست مصرف کردن،یک پدیده غریزی نیست، به تجربه انسان در زندگی روی زمین برمی‌گردد؛ به تجربه علمی که به ما هشدار می‌دهد منابع زمین تمام‌شدنی‌اند و ما حق دارم از این منابع استفاده کنیم.
ما نمی‌خواهیم در باره «مصرف درست» بگوییم و بگذریم. این فقط یک آغاز است و شما هم می‌توانید در این زمینه همکاری کنید و مطلب‌ها و نظرهایتان را برای ما بفرستید، تا همه با هم برای منابع طبیعی سرزمینمان کاری کرده باشیم.
جنگل‌ها را یادتان می‌آید؛ سرسبزی و صدای مسحور کننده پرندگان جنگلی و آن زیبایی عمیق و روح بخش!
به کاغذ و دفترتان نگاه کنید. برای تولید یک تن کاغذ 16 درخت تناور قطع می‌شوند و 300 هزار تن آب مصرف می‌شود. نمی‌گوییم در دفترها ننویسید یا بیش از اندازه لازم صرفه‌جویی کنید اما اگر این کاغذ پاره‌ها و دفترهای مصرف‌شده‌تان را لابه‌لای زباله‌های تر بریزید انگار آن درخت‌ها را دور ریخته‌اید.
مصرف درست یعنی این! یعنی به فکر منابع طبیعی بودن. درست استفاده کردن و پس از استفاده، درست دور ریختن. همین! و ما به عنوان شهروند مسئولیم که درست مصرف کنیم.
اگر صحبت از دفتر و مداد تراشیدن است منظور ما این نیست که دانش‌آموزان فقط در مدرسه و مسائل مربوط به آن بهتر است درست مصرف کنند.در آغاز سال تحصیلی جدید از ما دانش‌آموزان خواسته شده که مصرف آب و برق را در خانه‌ها کنترل و در این زمینه فرهنگ‌سازی کنیم. پس به عنوان نسلی که در چند سال آینده مالک خانه‌ها و اداره‌ها و شهر خواهیم شد درست مصرف کردن را تمرین کنیم تا حسرت آب‌های رفته را نخوریم.
بهتر است بدانیم، براساس آمارها، مصرف سالیانه آب در ایران 90 تا 95 میلیارد متر مکعب است که در مقایسه با سایر کشورها رقمی بسیار بالاست.
بدانیم که با استفاده از منابع مالی حاصل از صرفه‌جویی هر مشترکِ آب، به میزان دو گالن 20 لیتری، در مدت یک ماه می‌توان یک مدرسه ساخت.
بدانیم روزانه بیش از 70 میلیون لیتر بنزین در کشور دود می‌شود. حالا چند لیتر آن برای موارد ضروری است، نمی‌دانیم!
و بدانیم90 درصد آب‌های کشور در بخش کشاورزی به مصرف می‌رسد که به دلیل روش نادرست آبیاری، بخش زیادی از آب مورد استفاده، هدر می‌رود.
و وزیر نیرو گفته است که ایرانی‌ها در بخش انرژی (آب و برق)، به اندازه کشور یک میلیاردی چین مصرف می‌کنند!
از طرفی آموزه‌های دینی ما، پیش‌تر از همه به این مسئله پرداخته است و مسئله اسراف بارها در قرآن تکرار شده است.بر اساس تعریف قرآن اسراف‌کاران مردمانی هستند که در مصرف، زیاده‌روی می‌کنند و موجب تباهی نعمت خداوند می‌شوند. نعمت‌هایی که اگر تباه نشوند، قابل استفاده و بهره‌گیری هستند و خداوند در آیاتی بیان می‌کند که هرگونه اسراف، برای فرد و جامعه زیان‌بار است و انسان را از کمال و از خداوند دور می‌کند. برای مثال آیه 31 سوره اعراف می‌فرماید: «بخورید و بیاشامید، اما اسراف نکنید. همانا خداوند اسراف‌کاران را دوست نمی‌دارد.»
